Lopend door de tentoonstelling van Kelley in het SMA wordt het voor mij helder dat zijn inspiratie als het ware op straat ligt: het dagelijks leven is voor Kelley zijn voedingsbron. Hij observeert het dagelijks leven. Hij participeert in de maatschappij, maar tegelijkertijd heeft hij de houding van een observator. Iemand die aan de zijlijn lijkt te staan, om zich heen kijkt en zich verwondert. Een houding die veel kunstenaars hebben.

Hij kijkt als het ware door een andere bril naar de wereld dan zijn medemens, en geeft dan ook vaak een andere betekenis aan wat hij in deze wereld ziet. Hij beleeft de wereld om zich heen vanuit andere ideeën en opvattingen. Je zou kunnen zeggen dat hij de wereld door een ander filter ziet.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij vragen stelt bij dingen die de ander als een gegeven ervaart. Dit is ook zijn kracht. Door met andere filters of concepten te observeren laat de kunstenaar een andere wereld zien, die mogelijk werkelijker kan zijn, dan die van de medemens. Het maakt hem dan ook van levensbelang voor de samenleving. Dit belang staat los van het gegeven of de samenleving hem wel of niet begrijpt.

Daaraan ontleent de kunstenaar zijn bestaansrecht. Zijn commerciële waarde in het hier en nu heeft daar geen relatie mee, en is ook niet relevant. Wil de maatschappij goed op zichzelf kunnen reflecteren zijn de hedendaagse kunstenaars van onschatbare waarde.

Niet alle kunstenaars zullen even scherp, relevant of spot-on zijn, maar vergeet dan niet dat zij met elkaar een piramide vormen waar de grootsten op kunnen staan en een kritische massa zullen vormen waarop een kritisch moment wordt gemaakt. Van dit moment kan de samenleving haar sprong voorwaarts maken.

De vragen die de kunstenaar stelt (aan zichzelf, aan anderen, aan de groep ) zijn deze kritische vragen. Kritisch in de betekenis van dat zij de kern kunnen raken van het tijdsgewricht waar we in leven. Met deze vragen leeft de maatschappij en start ze een bewustzijn op over wie wij zijn, met wie wij zijn en waar wij zijn.

Wat de kunstenaar daarmee de samenleving ook vertelt is dat je je filters of concepten waarmee je de wereld om je heen waarneemt, kunt veranderen, en daarmee een heel andere wereld kunt creëren.

Dit bewust zijn van je filters geeft je de mogelijkheid om anders te kunnen waarnemen.

Kunstenaars als levende voorbeelden zijn daardoor van onschatbare waarde.