Picture this: Het Stedelijk Museum, Amsterdam, donderdagmiddag.

“Welk schilderij is je bijgebleven?”

“Wat zie je hier?”

“Weet ik niet. Het is moderne kunst. Daar heb ik niet zo veel mee”

“Ik kan er geen soep van maken”

“OK blijf dan eens even wat langer stil staan”

“Als je dan wat langer kijkt wat gebeurt er dan?”

“Nee, niet naar het kaartje kijken”

“Nou huh, …”

Wellicht herken je deze opmerkingen wel als je in een museum loopt. Ik hoor ze regelmatig, zeker in een museum voor moderne kunst. Het prikkelde mijn nieuwsgierigheid; hoe zou het zijn om in museum te coachen?

Ik vind musea prettige plekken om te vertoeven, om te reflecteren. Bovendien leek het mij dat op zijn tijd wisselen van omgeving om te coachen stimulerend zou kunnen zijn.

De eerste keer was voor mij een verrassing: niet de kunstwerken die ik zag verrasten mij, maar de wijze waarop de ander naar kunst kijkt, hoe hij een kunstwerk benadert.

Op de kunst academie heb ik vooral geleerd ook naar het werk van anderen kijken. Maar ik kijk dan heel doelgericht: hoe is het gemaakt? Hoe word ik er ingeleid? Hoe is de vlakverdeling? Waar liggen de accenten? Hoe is het materiaal gebruikt? Welk materiaal is er gebruikt? Wat vertelt het materiaal?

Nu stond ik met iemand die heel anders kijkt: hij kijkt met heel andere vragen, heel andere verwachtingen; Wat maak ik er uit op? Wat stelt het voor? Snap ik wat er te zien is?

Terwijl we voor het schilderij stonden te kijken, ontvouwde er een gesprek. Eerst over het schilderij, later werd het persoonlijker. Tot het uitmondde in een gesprek over hoe je als mens verhoudt tot je eigen opvattingen en overtuigingen. Wat doet het mij nu ik het niet direct snap? Hoe is dat wanneer ik in andere situaties ben die ik ook niet direct snap? Wat betekent het dat ik het wil bevatten, begrijpen?

We liepen door een andere zaal. Het vergelijken met andere schilderijen verdiepte de ervaring van het kijken naar het eerste schilderij. Geleidelijk aan onthulde hij ook steeds meer het proces van hoehij betekenis gaf aan zijn wereld. Wat het hem deed als hij in situaties terecht kwam die hij niet kon begrijpen.

Bij de koffie, na onze rondgang in het museum, reflecterend op hoe we gekeken hebben, pratend over hoe hij het beleefd heeft, viel het ons op hoe je actief bezig bent om wat je tegen komt te duiden, binnen je opvattingen te brengen en hoe het je raakt als dat niet kunt….

We kwamen in latere sessies nog regelmatig terug op deze ervaring; voor hem werd een referentie ervaring.